Eşitmiş insanlar

Öyle demiş Frenkler

İnanmış bizimkiler.

O kadar inanmış ki

İmamından

Diyanet İşleri Reisine 

Askerlik görevimizi kısa dönem olarak Menemen’de yaptık efendim.
.
O zamana kadar hep transit geçmiştik Menemen’den
Bir yoğurdunu bilirdik bir de Kubilay’ını
.
Devir 12.Eylül’ün en netameli dönemi.
.
Onbaşı dahi
General mesabesinde.

Mushaf efendim lügatte iki kapak arasına toplanmış sahifeler manasına gelmekte.Istılahta ise kitabımız Kur’an-ı Kerim’i ifade etmekte.

70 ve 80 lerde efendim "kamuoyu önderi" yahut "aydın" şimdiki kadar çok değildi.
Mevcutları ise çok kıymetliydi.
Bu kıymetlilerden biri de Ahmet Kabaklı idi.
1985 de Asitane'ye gelip muhasebe dükkanı açtığımızda  kışları çetin geçiyordu ve dükkanımızda teshin vasıtası yoktu.
Ama Ahmet Kabaklı''nın Türk Edebiyatı Vakfına çok yakındı.
Çarşamba günleri öğreleden sonraları burada sıcak sohbetler oluyordu

Gezen hafta efendim
Pazartesi günü
Babamı Armutlu'ya yolcu edeceğim.

Bir saat öncesinden vardık İDO Yenikapı İskelesine
Bir saati değerlendirmek için
Yan taraftaki yabancı markalı zincir restonanıh sundurmasına geçtim
Sıcak çikolatımı söyleyip sigarımı yaktıımda

Malum efendim;
Yurdum insanıyız
Yurdumuzda yaşıyoruz.
Yaşamımızda ister istemez
Bazı resmi kurum ve kuruluşlarla
Birtakım yazılı,sesli,görsel media ile içiçeyiz.

Malum efendim
Mübarek günlerdeyiz
Her anının dolu dolu
Her saniyesini diri diri yaşamamızı emrediyor televizyon imamları:

Bizim ilçede efendim
İki kardeş vardı.
Küçük kardeş pantolonunun düğmesini ilekleyemeyecek kadar hayata boşvermş  biriydi,
Şoforlük yapıyordu.
Büyük kardeş ise
1960 ların sonu 70 lerin başı ortamında

Ben taşrada lise talebesi
O İstanbul'da tıp okuyan  Tayyar Abi idi.
O Bafra tiryakisiydi ben Yenice.
O anlatırdı,herkes sorar O anlatırdı
Ben hep susardım.
.
Necip Fazıl'ı O tanıtmıştı bana
Cemil Meriç'i
Sezai Karakoç'u

Editörün "özgeçmiş" mesajını okuyunca önce sayfalara sığmaz diye düşündüm.
Sonra;
İbn-i Haldun geldi aklıma "Devletler de insanlar gibi doğar,büyür,ölür" tesbitiyle.
.
Sonra Mevlana geldi "Hamdım,piştim,yandım" şerhiyle.
.
Sonra İstanbul,Şişli,Pangaltı'daki fotoğrafcının  "Olay molay yok,açıldık,fotoğraf çekiyoruz" yazan afişini hatırladım.

Geçen hafta efendim İcra (Hukuk) Mahkemesinde duruşmamız vardır.
Avukatlar ayrıcalıklı ya kaleme telefon etmiş "beklesinler,yoldayım" diye.
Müdür pürtelaş mübaşire koştu,
Mübaşir hakime.
Sıra da tam bu fakire gelmişti.
Hakim bekleyip beklemeyeceğimi sordu.
Müsbet cevabladım soruyu.

Bizim bir akrabamız vardı.
Babasıyla arası kötüydü
Sebebi de paraydı.
Baba zengin
Oğlan fakirdi.
Baba oğlunun çiftci olmasını,esnaf olmasını istiyordu
Oğlan şoforlükten başlayıp holding sahibi olmayı düşlüyordu.
Oğlan dediysem 30-35 yaşlarında
Evli barklı çoluk çocuk sahibi bir iyi insandı.
Bize gelir
Babaanneme dert yanardı.

Bize efendim "yok" dememeyi öğrettiler.
Şükretmeyi öğrettiler.
İnsanlardan istememeyi öğrettiler
.
Talebeliğimizde harçlıksız günümüz çok oldu.
25 kuruşla yirmibeş gün idare ettiğimiz günler de oldu.
Ama hiç şekvacı olmadık yaradana
Şikayet etmedik halimizi kimseye:
"Çok şükür" dedik hep
"Hamdolsun" dedik.