İçine kapanık bir çocuktu
Yüreğindeki masumluğun ötesinde
Oyunları bile kendi dünyasına hapsetmişti
Bir güvenilecek liman arasa yoktu kendince
Ekmek parası kazanma adına
Sokağa mahkum olmaktı
Biliyordu kendi de çocuk
Rüzgarda martı seslerine karışan hıçkırığın
İç burkuluşları bundan olabilir miydi
Baba desen hapiste
Anneyse hiç yok
Bir kangrenin ortasında
Güler miydi kara gözleri
Umut bağlar mıydı hayata
Elbette umut hayatın katığıydı
O kara gözlerinin içinde çocuk
Onunda hayalleri vardı her çocuk gibi
Oyunlardaki özgürlüğün tadını çıkarmalıydı
Kime ne söylese anlayamazdı yok yok
Yaşardı içinde kopan kor alev kıyameti
Sevgiye hasrettin olanca açlığınla
Yenilme hayatın çıkmazlarına sakın
Çıkacaksın bir yol ileri sende elbette
Nefesinde bile sevgiyle aşk kokan çocuk
Bir gayret bir hışım nelere gebeki hayat
Soğukta üşümeyesin yüreğinin sıcaklığını ver
Böyle gelse de hep öyle gitmez ki zalim dünya
Gülümse bir kez olsun göz ucundan kaderine
Kartopunun ucunda yuvarlanırken sevgiler
Bir yol sen de ucundan sürüver...
İlhan Koruyucu
Yorumlar
Şiiri okurken şu ünlü ağlayan çocuk portresi geldi gözümün önüne..
Çocukluğunu yaşayamayan ne kadar körpe yürek var?
Hele hele her gün üstlerine yağan mermi , bomba ve füzelere maruz kalanların pisikolojik durumlarını düşünemiyorum bile...
Teşekkürler hocam çok güzel bir çalışma .. Kafamızda soru işaretleri bırakan bizi düşündüren bir çalışma tebrikler saygılar..